Schrijf eens een (nieuwjaars)kaart naar jezelf
Sinds jaar en dag is het bij ons thuis een traditie om een originele nieuwjaarskaart - het liefst met zinvolle boodschap - te ontwerpen, deze heinde en verre te verspreiden en dan reikhalzend uit te kijken naar de vindingrijke antwoorden op onze heilswensen. Noem dit gerust een gezinssport.
Een sport waarbij we uiteraard zelf de spelregels hebben ontworpen. De opwarming begint een goede maand voor de kerstdagen met overwegend creatieve breinoefeningen. Centrale focus hierin: hoe zal onze nieuwjaarskaart er dit jaar uitzien? Die hersentraining gebeurt vooral terwijl we samen onze innerlijke mens spijzen. Kwestie van voeding te geven aan onze verbeeldingskracht. In die fase van het spel is het de kunst om verrassend doeltreffend te zijn, om met de nodige tactiek weerstand te bieden tegen ongewenste ideeën, om op het moment van verzwakte aandacht bij anderen te scoren met markante stellingnames of om gewoon als mutti mijn veto te stellen :-) . Daarna gaan vier gezinsleden in recuperatie en begint de pater familias aan de ontwerpoefeningen. Die vragen opperste concentratie en behendigheid. Nadien volgt de teambuilding om tot een consensus te komen - of om mijn veto als mutti te stellen :-) - zodat we in dit voorbereidingsstadium kunnen finishen.
Vervolgens treedt de spannende keuze van de andere partijen aan: wie krijgt onze kaart? Spelers die al enkele jaren forfait gaven, worden genadeloos van de spelerslijst geschrapt. Tegenstanders uit onverwachte hoek zetten we er met plezier op. Principiële stille opponenten geven we na een time out soms het voordeel van de twijfel. Op dat ogenblik vat de wedstrijd echt aan en zetten we met onmisbare manoeuvres koers naar brievenbussen allerhande. En dan ... is het wachten op de tegenzet. Wachten op die ene auto die opvallend traag ons huis nadert, op de postbode met zijn lading voor ons adres, of op die bekende man of vrouw die met een weloverwogen plan diens kaart in onze brievenbus duwt of propt, glijdt of schuift, gooit of werpt. Werkelijk, alles wordt uit de kast gehaald.
Dit jaar is het een stilzwijgende regel dat onze jongste de enveloppen opent voor een eerste screening. Daarna worden de kaartjes deskundig op de kast gelegd in afwachting van ieders score. Kaarten met foto's waarop we de kroost van anderen samen met die van ons zien groeien, doen het zeer goed. In een nek-aan-nekrace gevolgd door wensen mét daarbij een uitnodiging voor een date. Felicitaties voor onze kaart krijgen steevast bonuspunten. Zelfbedachte wensen doen het ook niet slecht, dit jaar zelfs beter dan onze tekst gekopieerd uit een krantenrubriek. Omdat we in deze jaartijd van goede wille zijn, worden uiteindelijk alle kaarten uitgestald, netjes achter de onze :-). Na alle geleverde inspanningen is het nu tijd om te genieten van onze prestatie en die van anderen.
Dit jaar kende onze sport echter een onverwachts wedstrijdverloop. Eén waar we geen enkele spelregel voor hadden bedacht. Er kwam namelijk een envelop toe met daarop mijn naam in mijn eigen handschrift. Was dit een sluwe zet van Mie? Had ik stiekem getraind voor meer en beter, een patroon dat mijn teamgenoten ondertussen kennen van mij? Niemand van onze equipe waagde het erop om een tegenaanval te poneren en de envelop te openen, ook de jongste niet. In een fractie van een seconde verdacht ik zelf onze spelersgroep van enige sabotage. Maar neen, als rechtschapen eigenaar mocht ik de kaart tevoorschijn halen, herinnerde ik mij plots het hele draaiboek ervan en trok ik me toen terug uit het deelnemersveld. Deze postkaart was er namelijk eentje aan en van mezelf, aan en van Annemieke, geschreven in Larroque op 18 augustus 2017, tijdens mijn opleiding tot wandelcoach, als afsluitende oefening van een intensieve week: schrijf een lieve kaart naar jezelf. En ook al had ik daar toen in die opleidingsruimte de woorden zelf neergepend, toch las ik ze nu met een gretige nieuwsgierigheid opnieuw en liet ze met een ontroerende dankbaarheid binnen komen. Want ik schreef dit poststuk niet met het opzet om te verworden tot een nieuwjaarskaart. Het tijdstip dat ze mij door de docent werd opgestuurd, maakte ze tot een nieuwjaarskaart. Eén met de meest pure wensen die ik ooit kreeg.
De wedstrijd gaat nog even door tot eind januari, daarna is het genoeg geweest met nieuwjaarswensen. Mijn winnaar steekt alvast tussen mijn knipplakdagboek. Een kaart met bemoediging en bewondering voor mezelf, met verlangende dromen en verhoopte daden, met wegwijzers en wensen. Een kaart geschreven op de juiste plaats en ontvangen op het juiste moment. En alle sport ten spijt, het zijn die dingen die mij spieren geven en op den duur ook vuur (naar BM). En alle goede voornemens ten spijt, neem voor jezelf NU de proef op de som: schrijf een kaart of brief naar je liefstse zelf, maak een gepersonaliseerde envelop en geef deze in bewaring bij iemand die binnen x-aantal maanden voor één keer jouw postbode wil zijn. Misschien wordt het voor jou een zomerkaart en géén nieuwjaarskaart. Maar ach, wie maakt daar nu nog een sport van?