Liefs vanop onco, brieven van Caroline
"But he who dares not grasp the thorn, should never crave the rose." Anne Bronte
Wat doet Mindfulness met iemand die herstelt van kanker en op korte tijd zelf haar beide ouders verloor aan kanker? Ik had het voorrecht om Caroline te begeleiden in een training. Zij maakte er een mooie gewoonte van om mij na elke sessie te schrijven. Een bijzonder cadeau voor ons allebei. Voor mij, om op die manier eerste getuige te mogen zijn van elke stap in haar proces. Voor haar, om te helen wat naar boven kwam tijdens de training. Met toestemming van Caroline deel ik hier korte flarden uit haar brieven. Moedig getuigen opdat ook anderen de moed zouden vinden om naar binnen te leren kijken en dit te ervaren als een geschenk. Of hoe Caroline doorheen dit traject meer geloof en vertrouwen in zichzelf vond en dit aan anderen wil doorgeven.
Week 1. "Heb sinds ik ziek werd het gevoel dat ik iets zwaar meesleur. Ik kan het niet benoemen wat het is maar het voelt als verdriet. Na deze namiddag kon ik niet stoppen met wenen. Je zei dat wat er is, zal boven komen. Het was lastig en toch heeft het deugd gedaan."
Week 2. "Ik kan nog niet goed uitleggen wat die lessen Mindfulness met mij doen, maar ik voel: het doet iets met mij! Het is alsof ik me vooral bewuster word van mezelf, van wat ik nodig heb. Het wordt duidelijker wat ik wil en wat niet. Dit voelt echt als een verademing. … Ook het proberen Mindful lopen werkt precies een beetje therapeutisch. Heb er nooit bij stilgestaan hoe ik mijn gedachten wegduwde door bij het lopen naar luide muziek te luisteren. Ik ben er de voorbije twee weken achter gekomen dat het een weglopen van was. Ik heb in het lopen, denk ik, een soort roes gezocht om de angst, de kwaadheid, het verdriet, de zorgen, … niet te voelen. Dit alles nu toelaten, heeft al veel emoties naar boven gebracht, alsof ik tijdens het lopen iets verwerk. Ik snap nu pas, denk ik, wat men bedoelt dat lopen helend kan zijn."
Week 3. "Vorige zondag liep ik een halve marathon. Je hoort het soms nog dat mensen na kanker zich een ‘zot’ doel vooropstellen. Voor mij voelde dit ook als iets wat ik gewoon moest doen. Ik heb gelopen uit dankbaarheid dat de kanker weg is. Uit de hoop dat hij weg blijft. Uit een soort verbonden gevoel met mensen die hierin minder geluk hebben. Uit dankbaarheid voor de steun en hulp die ik kreeg het voorbije jaar. En uit diep respect voor de groep waarmee ik Mindfulness volg. Omdat we allemaal lotgenoten zijn. Mieke, je gaf ons deze week de opdracht om onze grenzen te leren herkennen en respecteren. Na 16 km had ik mijn grens al bereikt. Mijn lijf zei stop en mijn hoofd en wil zeiden Lopen!!!! Ik denk dat het teveel was voor mijn lichaam maar heb er mentaal zoveel uit gehaald. Ik heb eruit geleerd hoe groot de invloed van ons denken is. Ik heb aan de eindstreep gevierd dat ik leef, iets wat ik sinds mijn kanker als een groot geschenk ervaar. Ik heb aan diezelfde eindstreep ook het vertrouwen gevonden dat ik wel een manier vind om te zijn met wat is."
Week 4. "Toen ik ziek werd en in eerste instantie dacht dat ik ging doodgaan had ik spijt te weinig echt geleefd te hebben, dat ik te weinig mijn hart gevolgd had door niet genoeg in mezelf te geloven, mezelf niet graag genoeg te zien. Kanker krijgen heeft mij zo wakker geschud. Het heeft mij ook veranderd, of misschien naar boven gebracht hoe ik diep vanbinnen al altijd was."
Week 5. "De nood aan het zoeken naar antwoorden op zoveel vragen, naar oplossingen, naar mezelf, was zo groot, dat ik mijn gedachten er niet enkel kon laten zijn, ik wou erin zoeken, zoeken en nog eens zoeken. Mindfulness helpt mij om eventjes niet te zoeken naar gelijk wat maar gewoon proberen te zijn met wat er is. Misschien moet ik meer aanvaarden wat ik niet kan veranderen, alleen gelooft mijn buikgevoel erin dat het wel kan veranderen. Hoe moeilijk ook om naar de lessen te komen, ik geloof dat wat je ons daar leert, me zoveel goed doet."
Week 6. "Ik heb bij je lessen al heel dikwijls het gevoel gehad dat het toch geen toeval kon zijn wat er die bepaalde week aan bod kwam, alsof zoveel net op het juiste moment voor mij ter sprake kwam. Zoals de oefening liggen als een meer. Ik ben er op het moment zelf niet in geslaagd om naar de diepte van dat meer te gaan waar het rustig is. Maar ik heb je geloofd dat het er is en dat heeft mij gerustgesteld. Ik ben er voor het slapen gaan beter in geslaagd, momenten waarop ik je echt wel heel dankbaar ben. Ik voel dat het leven te kort is om te verspillen aan verdriet dat ik kan vermijden. Waar ik vooral spijt van had toen ik dacht dat ik ging doodgaan was niet trouw geweest te zijn aan mezelf. Dit nu wel te zijn, geeft mij een heel goed gevoel, ik denk dat ik daarom nu ook mezelf graag zie, met al mijn goede eigenschappen en tekortkomingen."
Week 7. "Wat een moeilijke dag gisteren. Wat een oneerlijke ziekte die vreselijke kanker. En terwijl ik helemaal niet die harde tante ben die het leven helemaal naar haar hand wil zetten, wil ik enkel vragen naar wat ik nodig heb om gelukkig te zijn. Dankjewel Mieke om te zeggen dat we ons niet schuldig moeten voelen over onze gevoelens want zo voel ik me dikwijls wel. Mijn nood om eerlijk te mogen zijn, heeft eigenlijk niets met eerlijkheid te maken maar simpel met: mag ik er zijn zoals ik ben. De dood van mijn moeder, vier jaar geleden, heeft mij het gevoel gegeven dat "veilige nest" kwijt te zijn en dat heeft mij doen wankelen, dan zelf ziek te worden heeft mij volledig uit mijn lood geslagen. Blijkbaar is er een verschuiving binnen in ons bij het ervaren van grote pijn waardoor dingen waarvan we ons niet bewust waren zich een weg naar boven zoeken en we op die manier "veranderen". Boeiend en blij met de stappen die ik zet, maar pijnlijk, beangstigend en vermoeiend. Begin nu wel te begrijpen waarom alles wat ik eigenlijk wil doen vanuit wie ik ben me zoveel moed en durf kost en waarom ik mij zo gemakkelijk de mond laat snoeren. Waarom ik je dit wil vertellen Mieke, is dat ik je wil bedanken om zo in mij te geloven, mij te vertellen dat ik er mag zijn zoals ik ben. En om mij te leren dat ik nooit alleen ben. Dat ik ook altijd mezelf heb. Ik daal deze week af in mijn meer Mieke, op zoek naar rustig water. Ik geef niet op, daarom leef ik te graag."
Week 8. "Het voelde eigenlijk heel goed om lief te zijn tijdens de opdracht die je gaf om een lieve brief te schrijven voor onszelf. Het raakte me wel dat ik dat zo weinig doe. Ik heb me ook heel dicht bij mezelf gevoeld en voelde mij daar precies mee getroost. Door die troost te vinden bij mezelf voelde ik mij minder alleen. Ik heb hiermee voor het eerst bewust ervaren dat ik inderdaad nooit alleen bent. Nu dit gevoel vasthouden en erop vertrouwen dat ik het altijd terug kan vinden. Hoewel ik al een eind gestapt heb Mieke, ligt er nog een moeilijke weg voor mij. Het waren heel bewogen weken in dit Mindfulnesstraject. Nog nooit kwamen zoveel gedachten opborrelen. Ik heb heel intens geleefd, veel gevoeld en ervaren, alles tussen diep geluk en intens verdriet. Weken die ik nooit zal vergeten, altijd zal koesteren. Weken waardoor mijn leven precies een andere koers is gaan varen. Mijn intentie was innerlijke rust vinden. Ik heb zoveel meer gevonden. Moed, durf, vertrouwen in mezelf, geloven in mezelf, mezelf graag zien, er mogen zijn zoals ik ben. Het mooiste geschenk dat je me kon geven Mieke, dank daarvoor. Dankbaarheid kent drie vormen: een gevoel in het hart, een uitdrukking in woorden en een wedergeven. Een gevoel in woorden vatten is heel moeilijk. Sommige dingen kan je enkel voelen. Toch hoop ik dat ik met mijn woorden heb kunnen uitdrukken hoe mijn dankbaarheid voelt in mijn hart en dat ik je op die manier iets heb kunnen teruggeven."
En dat boek over mijn proces, daar ga ik voor :-).