Laten we durven
Mijn voornaamste intentie van deze blog is datgene delen met jullie wat mij raakt. Soms ga ik hiernaar op zoek. Soms komt iets zomaar op mijn pad en grijp ik die gelegenheid aan onder het mom van serendipiteit. Soms blijft iets maandenlang sluimeren tot ik de juiste toon vind om het onder woorden te brengen. Soms slaat iets meedogenloos hard toe en kan ik er niet om heen.
Zoals bijvoorbeeld de aanslagen in Brussel die diep onder mijn huid kruipen. Gevreesde gebeurtenissen die inhakkende realiteit worden en waarbij alle evidentie plots niet meer vanzelfsprekend is. Maar daarnaast - en er tegelijk niet losstaand van - word ik al langer beroerd door de blinde muren die worden opgetrokken voor - of liever tegen - mensen die wanhopig op de vlucht zijn. Door het steeds meer onder één gemakkelijkheidshalve noemer plaatsen van de ontelbaar aanspoelende zielen van vlees en bloed. Door de politieke lafheid, diens kinderlijk en vingerwijzend getreuzel waardoor oorlogen ingebed en uitzichtloos geraken. Door het spuien van almaar meer extremer en eigenbelanghebbend gedachtengoed, vanuit woede, angst, onbegrip of onwetendheid. En daarbij dan de vraag: door wie of door wat, hoe en waar wordt de grootste terreur gezaaid... ?
Gelukkig staan er te midden van dit alles ook mensen op die niet alleen hun armen openen om te ontvangen maar ook hun hart en geest. Die veerkrachtig bereid zijn om te veranderen en anders te denken. Die geluk niet als een individueel maar als een maatschappelijk belang zien. Die solidair weerwerk bieden. Die de schone alledaagsheid ronduit delen. Die mondiaal leven. Die liefde verspreiden. Griet op de Beeck schreef op 22 maart een ongelofelijk mooie tekst die ons aanspoort om dit alles te durven.
Laten we graag zien omdat we dat kunnen, en leven - voluit en gretig - omdat wij dat mógen en het daarom dubbel zo goed moeten doen.
Laten we beter leren weten, niet meer morsen met de dagen die al die anderen, daar, zomaar, opeens zijn kwijtgeraakt.
Laten we geen engelen zijn, maar als het kan toch ook geen duivels.
Laten we mensen zijn. En helemaal onszelf worden, niet wie we denken dat anderen wilden dat we waren.
Laten we moed houden, durven wankelen en redden wat er te redden valt. Onszelf bijvoorbeeld, en mekaar.
Laten we stoppen met hopen en doen wat moet gebeuren om het te doen gebeuren, en mild zijn voor wie dat nog niet kan.
Laten we ze openlaten: onze deuren, onze armen, onze geesten. Laten we pantsers afleggen, en het en de andere tegemoet treden, telkens weer.
Laten we slapende honden keihard wakker maken. Blijven geloven in dromen die ook uitkomen. Veel verwachten, genoeg spijt hebben, in zeven sloten tegelijk lopen, alle dingen aankijken, ook dat wat ons verontrust.
Laten we minachting koesteren voor de hopeloosheid, weten wat we waard zijn, onszelf gunnen wat we verdienen, want dat is vaak meer dan we geneigd zijn te denken.
En laten we begrijpen wat de liefde is, onthouden dat dat alles is, of toch bijna.
Laten we durven.
Ja.