Hier en nu
Vaak laat mindfulness zich lezen in poëzie. Er al dan niet met een bewuste zinnestreel ingebracht door de dichter zelf of er door de lezer in ontdekt tijdens zijn zoektocht naar. Mijn ervaring leert dat die ontdekking zich meestal openbaart in poëzie zonder veel woorden. Zoals bijvoorbeeld in de poëzie van Bart Moeyaert.
Ik had het genoegen om Bart wat van dichter-bij te ervaren tijdens het organiseren van een poëzieavond te Gent in 2006. Ik volg hem graag op de voet, niet alleen als inspirerend auteur maar ook als minzaam mens. Hij bezit de gave om met weinig woorden veel te zeggen en op die manier door te dringen tot de essentie van een ervaring. Less is more. Iets benoemen in alle eenvoud, het doodgewone buitengewoon bevatten en het net daardoor alle ruimte geven die het nodig heeft. Het is precies datgene wat ook gebeurt in meditatie. Of in de twee onderstaande gedichten van Bart : 'Hier' uit de dichtbundel 'Verzamel de liefde' en 'Nu' uit de dichtbundel 'Gelukkige mensen'. Hier en nu, ook dit raakt de kern van mindfulness.
HIER
Als iemand mij laat kiezen
tussen de stippels
in mijn atlas van de hemel
of de leegte van dit witte blad papier,
zal niemand tijd verliezen :
er is geen plek waar ik
mijn adem liever heb dan hier.
NU
Ik adem niet, ik zing.
Zelfs als ik zucht, klinkt het
per ongeluk alsof ik
een paar noten neurie
die me vannacht, terwijl
ik sliep, zijn voorgezongen.
Het is alsof de lucht
mijn deken is en ik
mijn hoofd het liefst
te rusten leg op het kussen
van mijn longen, de plek
waar ik mijn hartslag hoor
in vierkwartsmaat :
dat ik besta, dat ik besta.