Dichten is als mediteren
Afgelopen Kerstdag is mijn mama 80 jaar geworden. Een bijzonder moment en dat is op een bijzondere manier gevierd. Onder andere met een gedicht van mij.
Een gedicht schrijven, is telkens opnieuw herbeginnen. Is schrappen ten behoeve van de eenvoud. Is afstand nemen om het geheel te blijven zien. Is niet te veel je best doen om er iets goed van te maken maar erop vertrouwen dat het goed komt. Is verwondering en helderheid. Of hoe dichten is als mediteren. Benieuwd of mijn mentor Bart Moeyaert ook zo denkt over mediteren. Hij vond mijn gedicht - na wat duidelijke doch liefdevolle feedback - in ieder geval 'absoluut goed' :-).
Sporen
In het verhaal van haar handen
staat zorg met hoofdletter gebeiteld
naast zwoegen en zwijgen
en zalven.
In de spiegel van haar ogen
wappert was in de wind
is er noest genaai en
fier gefiets.
In de fleur van haar leven
koketteert de kajotster
blinkt de bankier
zo dapper.
In de warmte van haar keuken
geurt de buitenlucht van broodpudding
dampt gesteven goed en
wacht haar schoot.
In de bedding van haar boezem
deinen harten en hoofden
van dierbaar bloed
liefdevol.
In het verlengde van haar zijn
ontmoet zij die andere
een liefdesgang
levenslang.
Sporen laat je niet zomaar na.