22-1-22
Dag op dag een jaar geleden kwam en vertrok dierbaar leven. Een spirituele dag. Te koesteren, mijn verdere leven lang.
22-1-22
Daar lag ik dan. Naast haar.
Het warme bed beschutte haar lichaam.
Zij dommelde en arbeidde.
Ik waakte en telde.
De nacht schoof naar de ochtenddauw
op het ritme van ons simultaan ademen.
De adem haalde langer uit.
De tijd ertussen hield zich korter in.
We verlieten haar huis.
Zij voor de laatste keer alleen.
Ik voor de eerste keer op weg
om bij te staan van één naar twee.
Onderweg hoorde ik op de radio stil verdriet.
Ook de tijd bleef even stil staan.
Naast mij werd leven moedig voorbereid.
Ver weg was leven heengegaan.
Tranen van prille rouw rolden over mijn wangen.
Focus op toenemende pijn gierde door haar lijf.
Geland daar waar geboorte zou komen
groeide intimiteit
temidden
van steriliteit.
In de vroegte van de dag
bracht Daan zijn boodschap:
hoor hoe ademen begint
kijk hoe wonder-baarlijk leven is.
In de naweeën van 22-1-22
blijft Thich Nhat Hanh inspireren:
voel hoe ademen verder gaat
ervaar hoe spiritueel leven is.
En zie hoe in elk moment
van die nacht en van die dag
ieder met elkaar
verbonden was.
En is.